کلمات احساس آدم است که به بیرون می تراود. در یک قالب منظم شکل می گیرد. جمله می شود.
سرگذشتی می شود برای خود او. که پس از سالیان سال می تواند حال و هوای آن حس را زنده کند.
بداند که بوده است و چه می خواست باشد و که هست و چه می خواهد باشد....
و همینطور آوازی می شود برای دیگران. بی صدا و پر هیاهو غلغله به پا می کند....
پس هر که هستی و هر جا که زندگی می کنی و به هر زبان که سخن می گویی و به هر سبک که جامه بر تن می کنی بنویس...
زبان تو روح دارد، بزرگ می شود و به کمال می رسد و از میان این جمله ها روح خودت به بیرون سر می کشد و سر می شکند....
پس بِنُویسُ بِنُویسُ بِنُویس.....